
Aterter Daul
a ronderem...
Toponymie et Hydronymie, histoire et légendes
dans la Vallée de l'Attert et alentours
Vous pouvez partager ce texte à condition d’en les auteurs S. Clesse/Y Mathey et le site: www.aterterdaul.be, en référence sur vos pages
Metzert
Legenden
Hexefraen ais Echele bei Metzert
Eng Kéier hullen e puer Frae vu Metzert matt de Päerd um Flouernumm Packert op der Nuetsweed. D'Béischten hu roueg geweet am Kléi dee gutt geroch huet, an d'Fraen hunn d'Zäit verbruecht matt allerlee a vun allerhand Saache ze schwätzen. Plëtzlech hun d'Beem déi ronderëm stonge sech matt vill Echele gefëllt. De Frae gouf et äiskal am Réck wéi si esou eng grouss Zuel onheemlech Nuetsvullen erbléckst hunn. Direkt hu si hir Päerd zesumme gedriwen an hunn sech no heem geflass. D'Eilen sinn hinnen awer bis an d'Duerf nogaang a sinn duerno matt schrecklechem Gejäiz bis zum nopesch Beenerter Wald geflunn. Dëss Echele waren nëmmen Hexen !
D'Schleisschlang déi hir Kroun gestuel hat kritt
Ee Bauer vu Metzert huet ee Waasser kannt an deem op enger gewessener Stonn am Dag eng Schéisschlaang sech gebued huet déi bekannt war wéint hirer sou deierer Diamantekroun. Fir an engem Zock ee räiche Mann ze ginn, huet hie sech virgeholl der Schlaang déi Kroun ze stielen an huet, fir säin Zweck z'erreechen eng grouss Hatt gebraucht. Déi Hatt huet hie op d'Buedplaz vun der Schlaang bruecht, huet se ëmgekéiert nieft ee Stee gesat wuerop de Wuurm allkéier seng Kroun geluegt huet ier hien an d'Waasser geschloff as an huet sech drënner gesietz.
Nit laang duerno koum d'Schlaang. Wéi de Bauer héieren huet dass se d'Kroun op de Stee geluegt huet an een Abléck duerno schon am Waasser erëm geplätscht huet, huet hien d'Hatt e bëssi opgehoff an huet d'wäertvoll Kroun zu sech geholl.
Wéi d'Schlaang aus dem Waasser geklomm as an hir Kroun nit méi erëmfound huet, wouss si soufort, wéi si déi grouss Hatt gesoug, wat geschitt war. Vun elauter Leed an Äifer as se wiirweld an zischend ëm d'Hatt gedréint an huet se esou kräfteg mat hirem Schwanz geschlouen datt et dem Beierchen um Enn dach nit méi recht gemittlech am Häerz war. Obwuel hie wouss dass d'Scheisschlaang nit laang ouni hir Kroun liewe kount, sou huet hie sech dach all Abléck no heem bäi seng Fra Liss gewënscht.
Wéi de Bauer sécher war dass d'Schlaang doud war, huet hien den Otem erléist gezunn, seng Hatt verlooss an as heem gelaf. Dien aneren Dag huet hien d'Kroun verkaaft an war esou räch wéi nach ni ee Mënsch et am Duerf gewiescht war.
De schwaartz Staarkhaans am Beenerterwald
Enges Owend, tëschen zéng a elef Auer, gung ee Waldfieschter vu Metzert, bäi hellem Liichteschäin, an de nobaie Beenerterwald.
Dee Mann war Fransous vu Gebuurt a konnt nit gutt Lëtzebuergesch schwätzen. Op eemol gesoug en nit wäit vru sech ee schwaarze Kärel deen dohi gaang as. Hien huet op senger Schëller eng mächteg Eech gedroe wou nach Äscht a Blieder drunn hungen.
- Wat as sech dat ee mann dat sech mat dat Kues do geet !
Sot de Waldfieschter, een onerscheckte Mann, an as séier dem Bamdréier nogaang fir en ze froe mat wat fir engem Recht hien d'Beem aus dem Wald géif Schläfen. Awer hie honnt de Kärel nit erreechen a well dee selwechten hien ëmmer méi a méi wäit an endlech ganz wäit fortgefouert huet, ouni eemol seng Laascht afzeléen, war et dem Waldfieschter dach Angscht.
En as ëmgekéiert ouni mat dem schwaarze Staarkhaans geschwat ze hunn.
Nuets Kettegeklabbers op der Baaschtnécher Landstross an d'Gespenst am Bunnerter Wald
Ee Schmatt aus Metzert gung emol owes zum Bunnerter Wald op d'Lauer fir en Hiéschen ze schéissen. Ënnerwee huet hien no virun sech, am Beiertchen, eng Suebelhéicht laanscht der Landstrooss tëschen dem Katterwang a Metzert, en haarde Kettegeklabbers héieren. Opwuel de Mound d'ganz Géigend hell beliicht huet sou konnt hien dach de nuets Rouestéierer nët gesinn, well dat war e verwënschte Geescht.
Wéi de Mann an de Bunnerter Wald ukoum war, huet hien eppes wéi e Vull op engem Bam sëtze bemierkt. En huet derno geschoss a gläich drop as eppes wéi e schwéiere Mielsak op de Buedem gefall . Wéi de Schmatt awer ënnert de Bam kucken as gaang, war näischt ze gesinn. Du gouf et him ordentlech Angscht; op der Dot as hien heem gekéiert an ni méi op d'Juegt gaang
De Nuetsjeër am Beenerter Wald
D'Leit vun den Dierfer ronderem de Beenerter Wald (Frällen, Metzert, Lëscher) hu fréier all Nuecht e Jeër mat vill Geschräi duurch de Wald héiere joën. Dat war déi ganzen Zäit eent Gehal loos a Gehusaaks ouni Mooss. D'Honn hun haart gebillt an d'Schëss déckvoll geknaalt awer et ware keng Jeër a keng Honn ze gesinn.
Trad S. Clesse
Les sorcières-hiboux près de Metzert
Il était une fois plusieurs femmes de Metzert qui faisaient paître leurs chevaux sur la prairie nommée Packert, en soirée. Les animaux broutaient tranquillement dans le trèfle qui sentait bon et les femmes passaient le temps en parlant de toutes sortes de choses. Soudain, les arbres aux alentours furent envahis par de nombreux hiboux. Les femmes en ont eu froid dans le dos quand elles aperçurent un si grand nombre de ces oiseaux nocturnes mystérieux. Elles ont rapidemment rassemblé leurs chevaux et se sont hâtées à la maison. Les hiboux les ont suivies jusqu'au village et ensuite, avec des cris terrifiants, ont volé jusqu'au bois de Beynert voisin.
Ces hiboux étaient toutes des sorcières!
La vouivre qui s'est fait voler sa couronne
Un cultivateur de Metzert connaissait un étang dans lequel avait l'habitude de se baigner à une certaine heure de la journée, une vouivre qui était célèbre pour sa couronne de diamants de grande valeur. Afin de devenir d'un seul coup un homme riche, il a prévu de voler la couronne au serpent et, pour atteindre son but, il avait besoin d'une grande hotte. Cette hotte, il l'a amenée près du lieu de baignade du serpent, l'a retournée et déposée près de la pierre sur laquelle le ver posait à chaque fois sa couronne avant de glisser dans l'eau et il s'est assis dessous.
Peu de temps après vint le serpent. Quand le fermier a entendu qu'elle déposait sa couronne sur la pierre et un instant après clapotait dans l'eau, il a soulevé légèrement la hotte et a tiré vers lui la couronne de valeur.
Quand le serpent sortit de l'eau et ne trouva pas sa couronne, elle su, en voyant la grande hotte, ce qui s'était passé. De douleur et de rage elle a tourné en geignant autour de la hotte et l'a frappée si violemment avec sa queue que le petit fermier se sentait mal. Bien qu'il sache que la vouivre ne pouvait survire longtemps sans sa couronne, il ne cessait à chaque instant de se souhaiter à la maison chez sa femme Liss.
Quand le cultivateur fut certaine que le serpent était mort, il reprit son souffle, quitta la hotte et couru à la maison. Le lendemain, il a vendu la couronne et devint plus riche que quiconque ne l'avait jamais été au village.
le géant noir du bois de Beynert
Un soir, entre dix et onze heures, marchait un garde-forestier de Metzert, au clair de lune, dans le bois de Beynert voisin.
L'homme était Français de naissance et ne parlait pas bien luxembourgeois. Tout à coup, il vit non loin devant lui, un personnage noir qui avançait. Il portait sur son épaule un puissant chêne duquel pendaient encore des branches et des feuilles.
- C'est quoi pour un homme qui marche avec un tronc !
Dit le garde-chasse, un homme pas vite effrayé, et il se mit à suivre le porteur d'arbre pour lui demander de quel droit il traînait des arbres hors du bois. Mais il ne put jamais atteindre le gars et en même temps que celui-ci l'entraînait de plus en plus loin, sans jamais déposer son fardeau, il commençait à sentir la peur le gagner.
Il a fait demi-tour sans avoir parlé avec le géant noir.
Des bruits de chaînes la nuit sur la route de Bastogne et le fantôme du bois de Beynert
Un forgeron de Metzert s'est rendu un soir dans la forêt de Bonnert à l'affut pour tirer un lièvre. En chemin, non loin devant lui, au lieu-dit Beiertchen, une colline de sable le long de la route nationale qui s'étend entre le Katterwang (quatre-vents) et Metzert, il a entendu un fort bruit de chaînes. Bien que la lune éclairat très clairement la région , il ne pouvait discerner le perturbateur, car c'était un esprit maudit.
Quand l'honne fut arrivé dans la forêt de Bonnert, il a remarqué quelque chose comme un oiseau posé sur un arbre. Il lui a tiré dessus et immédiatement ensuite, quelque chose ressemblant à un lourd sac de farine est tombé sur le sol. Quand cependant le forgeron alla voir sous l'arbre, il n'y avait rien à voir. Alors il lui prit une peur terrible et dans l'instant il a fait demi-tour vers sa maison et n'est plus jamais allé à la chasse.
Le chasseur nocture dans la forêt de Beynert
Les habitants des villages autour du bois de Beynert (Freylange, Metzert, Lischert) ont, par le passé, entendu chaque nuit un chasseur qui chassait avec grand tumulte par le bois. Cela faisait tout le temps un rafut et chahut sans mesure. Les chiens aboyaient violemment et des coups de feu résonnaient très fort mais il n'y avait aucun chasseur ni aucun chien à voir.
Trad Y. Mathey